1980’lerin ortasında Sultanahmet Endüstri ve Meslek Lisesinde okuyordum. Her gün sabahın köründe vapur iskelesine giderken dua ederdim; sis bastırsın diye. Sisin çökmesi demek açılana kadar Akmar’da takılmak demekti. Genelde açılsa bile o gün okulu kırardım çünkü pasajda hem cinslerimle beraber olmak daha ufuk açıcıydı; müzisyenler, yazarlar ve çizerler. Metalciler, şairler ve çizgi romancılar yani.

Bizim zamanımızda pasaj kalabalık olurdu, sohbetten, yeni bir şey öğrenmekten akşamın nasıl geldiğini anlamazdık. Burada tanıdığım insanları tüm yaşamım boyunca takip ettim. Çoğu kendi dalında üretken birer sanatçı oldu. Tabii aramızdan erken ayrılanlar hariç.

Ruhumu temiz tutmaya çalıştım, haliyle uzun dayanmadı, kirlendi, sonra temizlemeye çalıştım ama çabam tek başıma yetmedi, işte o zaman başkaları tarafından olduğum kişi haline dönüştüğümü anladım, onların sayesinde ayakta durduğumu kavradım, iyi ya da kötü benliğimi biçimlendiren herkesten oluşan bir parçayım ve aynı zamanda tamamen onlardan farklı biri, “Ahıra domuzları toplamışsın” tabirini ilk öğrendiğimde sevmiştim; “Yine ne işleri düştü ki toplandılar etrafına?” anlamındaymış, insanın kim olduğu değil kim olmadığı önemli derdi büyük şef; o muhaliflerin içindeki ya da iktidardaki domuzlardan biri olmadığım kesin.